W piątek wypada trzynastego, ale dzień (przynajmniej dla melomanów!) zapowiada się wspaniale. Gośćmi specjalnymi tego występu będzie rewelacyjny duet z Krakowa Cracow Duo – wiolonczelista Jan Kalinowski i pianista Marek Szlezer. Orkiestra Opery i Filharmonii Podlaskiej zagra pod batutą Pawła Kotli.
W programie koncertu Suita orkiestrowa nr 2 z „Arlezjanki” Goerges’a Bizeta, Koncert podwójny na gitarę i bandoneon (w opracowaniu na fortepian i wiolonczelę) i orkiestrę smyczkową Astora Piazzolli oraz IX Symfonia e-moll „Z Nowego Świata” op. 95 Antonína Dvořáka.
Georges Bizet (1838–1875)
„Arlezjanka” – Suita orkiestrowa nr 2
Nowela Alphonse’a Daudeta o miłości niewinnego chłopca do arlezjańskiej dziewczyny z fatalnym zakończeniem – przekształcona w sztukę i oprawiona w muzykę Bizeta została wystawiona na scenie i niebawem zdjęta z afisza. Bizet z około trzydziestki numerów muzycznych (chóralno-orkiestrowych, solowych, czasem kilkutaktowych) ułożył suitę orkiestrową – w tej wersji „Arlezjankę” przyjęto z aplauzem. Cztery lata po śmierci Bizeta jego przyjaciel Ernest Guiraud opracował II Suitę – krótszą, choć uzupełnioną o muzykę z innych dzieł Bizeta, jak opera „Piękne dziewczę z Perth”. W układzie części wyczuwa się wierność Guirauda wobec Bizeta – II Suita zdaje się odbiciem poprzedniczki.
Astor Piazzolla (1921–1992)
Koncert podwójny na gitarę, bandoneon (w opracowaniu na fortepian i wiolonczelę) i orkiestrę smyczkową
Trudno powiedzieć, kim byłby Astor Piazzolla, gdyby nie leciwa nauczycielka kompozycji, Nadia Boulanger, dla której do Paryża ciągnęli młodzi kompozytorzy z całego świata (ponad pięćdziesięcioro z samej Polski). Dwudziestodwuletni Piazzolla, zarabiający na życie grą na bandoneonie i pisaniem tang, trafił do niej dzięki I nagrodzie w konkursie kompozytorskim (Symfonia „Buenos Aires”). Nadia Boulanger, poza tym, że umożliwiła swojemu argentyńskiemu studentowi swobodne poruszanie się ścieżkami klasycznych form, ośmieliła go też do szukania inspiracji w takiej muzyce, z którą się identyfikuje. I tak narodził się styl tango nuevo – fuzja tanga, jazzu i form klasycznych. Przykładem tego stylu jest Koncert podwójny na gitarę i bandoneon, skomponowany na międzynarodowy festiwal gitarowy.
Antonín Dvořák (1841–1904)
IX Symfonia e-moll „Z Nowego Świata” op. 95
Ostatnia symfonia Antonína Dvořáka w dużym stopniu zawdzięcza swoją sławę okolicznościom prawykonania. Wśród dzieł tego czeskiego romantyka nie jest jedynym tak wielkiej miary i doskonałości. Nowojorska premiera Symfonii „Z Nowego Świata” została poprzedzona potężną reklamą: ukończona w Ameryce, zawierająca cytaty ze słyszanej tam muzyki gospel i autochtonów i zatytułowana przez kompozytora „Z Novèho Svèta” wpisywała się w mit założycielski dawnych kolonizatorów. Jest jednym z tych dzieł, które zwiastowały styl hollywoodzkiej muzyki filmowej, ma wiele cech muzyki programowej.
(z omówień Magdaleny Gajl)
fot. spheresis
CRACOW DUO, czyli Jan Kalinowski i Marek Szlezer, oficjalną nazwę przyjęli ponad dziesięć lat temu. Artystów połączyła edukacja w Krakowie i Paryżu. W ciągu ponad dekady wspólnych występów zyskali sobie uznanie publiczności, w tym krytyków polskich i zagranicznych. Muzycy występowali na najbardziej prestiżowych estradach koncertowych Europy, Azji oraz Stanów Zjednoczonych. W roku 2010 reprezentowali swoje miasto na Dniach Krakowa w Nankinie (Chiny). Odbyli liczne tournée: po Bliskim Wschodzie (2006), na Kaukazie (2013) i w Gruzji (2014) – w ramach projektów odbywających się z okazji 100. rocznicy urodzin kompozytorów polskich: W. Lutosławskiego i A. Panufnika, po Korei i Stanach Zjednoczonych (2015) – Artyści zadebiutowali m.in. w Seoul Arts Center w Seulu, Alfred Newman Recital Hall w Los Angeles oraz w nowojorskiej Carnegie Hall, gdzie wykonali koncert z okazji 205. rocznicy urodzin F. Chopina, a także po Meksyku (2015), którą to trasę zainaugurował ich debiut w sali koncertowej Palacio de Bellas Artes. Fascynacja muzyką polską powoduje, że od początku działalności aktywnie włączają się w nurt promocji kultury polskiej w kraju i zagranicą, prezentując publiczności dzieła na wiolonczelę z fortepianem m.in.: A. Tansmana, Z. Stojowskiego, L. Różyckiego i T. Majerskiego oraz szereg utworów współczesnych, pisanych specjalnie dla nich przez wielu autorów polskich i zagranicznych. W roku 2014 firma fonograficzna DUX wydała specjalną płytę kompaktową, na którą składająca się utwory dedykowane J. Kalinowskiemu i M. Szlezerowi. Posiadają obszerny dorobek fonograficzny, który doczekał się licznych nominacji, wyróżnień i nagród, w tym kilku nominacji do Nagrody Muzycznej Fryderyk i kilku nagród francuskiej krytyki muzycznej Clef ResMusica. Podobne rozumienie muzyki i wspólna wizja sztuki w połączeniu z doskonałym warsztatem instrumentalnym i dużym doświadczeniem koncertowym pozwala im na tworzenie interpretacji emocjonalnych, szczerych i żywiołowych.
„Kalinowski i Szlezer, przyjaciele z czasów dzieciństwa, dysponują wyjątkowo naturalnym darem wzajemnego porozumienia, a ich grę cechuje zwracająca uwagę jakość wykonania, która nadaje życie muzyce” – „The Strad”